Voorbeelden

Op deze pagina staan (bewerkte) voorbeelden van vrij werk en werk in opdracht.
Deze pagina wordt regelmatig vernieuwd. De afbeeldingen zijn stockfoto's (www.freepik.com) en afkomstig uit eigen archief.
Indien namen worden genoemd zijn deze niet van de mensen waarop de verhalen zijn gebaseerd.
Mijn verhalen en gedichten worden onder andere gebruikt bij promoties, bijeenkomsten, op social media.
Ook schrijf ik voor opleidingsinstituten / uitgevers, dit varieert van een enkele casus
tot en met een complete opleiding, leergang of cursus.
Vrij werk bestaat onder andere uit mijn Maiku.

(Verhaal voor werving van vrijwilligers bij een organisatie in de gehandicaptenzorg: wat kun je verwachten?)

Nee!

Nee, nee, nee!

Je bent boos. Ontzettend boos. Stampvoetend sta je in de gang. Je gezicht van me afgedraaid. Je pakt je tas. Draait hem voor de 7e keer binnenstebuiten. Je zwemkleding ligt op de grond. Een badlaken en een zwempak. Maar geen badmuts.

Grote tranen biggelen over je wangen. Je handen blijven maar wrijven.

De chauffeur van het busje wacht, en wacht. De andere bewoners zijn ondertussen, hun schouders ophalend over zoveel gedoe, het busje ingestapt. Klaar voor de wekelijkse zwemles. Maar jij bent alleen maar boos en zit helemaal in je woede.

Vorige week had je je badmuts al op voordat je in de bus stapte. Je had hem samen met je moeder gekocht. Wat was je trots. Een muts met allemaal kleurtjes. Je liet hem aan iedereen zien.

En nu... groot verdriet. Je bent op de grond gaan zitten en wiegt jezelf heen en weer, op zoek naar rust in je hoofd en je lijf.

Plotseling stapt een van de bewoners uit het busje en rent de gang in, op weg naar zijn kamer. Ik help, ik help, roept hij enthousiast.

Binnen een minuut is hij weer terug, helemaal uitgelaten zwaaiend met zijn Nederlands elftal cap in zijn hand. Ik zet dit op, ik zet dit op!

Hij rent de bus in, pakt zijn oranje badmuts uit zijn tas, komt terug rennen en frummelt zijn badmuts met een stralende lach in jouw tas.

Kom! We gaan!

Je bent zo verbouwereerd dat je zijn hand pakt en je tas.

Ik pak snel je zwemkleding en je badlaken.

We gaan zwemmen!

.......................................................................................................................................................................................................................................................

je lacht kijkt me aan

zeg het wat wil je leren

de wereld is van jou

(Serie Maiku's / kind)

(Project Annie)

Ze hadden nog maar net verkering toen de oorlog uitbrak. Zij (Annie) en mijn vader (Frans) waren nog erg jong. In die tijd ging je niet samenwonen, als je verkering had was het de gewoonte dat je na een poosje ging trouwen. Vader vroeg moeder toen ze 21 was. Hij was 22. Mijn moeder is van 1920, vader van 1919. Ze kenden elkaar van de kerk. Moeder werkte tot haar trouwen bij de bakkerij van haar ouders. Vader werkte als schilder.

Ze trouwden uiteindelijk in 1942 er moest eerst gespaard worden voor de uitzet en dat was in de oorlog niet eenvoudig. De foto toont een jong echtpaar, wat stuurs naar de lens van de fotograaf kijkend. Toen was foto's nemen nog een zeer serieuze aangelegenheid. Er zijn ook foto's van enkele familieleden, allen op hun paasbest gekleed.

Ik ben een oorlogskind (lees meer...)

(Spoken word tbv bijeenkomst over ADHD / verzuim)

Daar dendert jouw trein

Daar gaat jouw tijd

Daar is jouw leven

Niet hier

Je blijft maar schuiven

met waarheid en verhalen

met tijdstippen en deadlines

Je ogen schieten me voorbij

Ga naar buiten en ren

je ding tegemoet

jij kunt hier niet blijven

de muren zijn te dicht

jouw blik is te open

voor binnen bij mij

(Verhaal over werken in de ouderenzorg, promotie)

"Ik maak me zorgen", hoor ik een stem zeggen, terwijl ik bezig ben met de rapportage van die dag.

Voor me staat de nicht van mevrouw Diezen, een cliënt van het verzorghuis. Mevrouw is ondertussen al ver in de 90 en ze wordt steeds apathischer. Slaapt veel. Eet steeds minder. Soms wordt ze 's ochtends wakker, kijkt me aan en zegt ze wat bozig: "Ben ik er nog steeds?"

"Heeft u de hond bij u? " vraag ik aan de nicht.

"Ja.... maar zelfs daar reageert ze niet meer op".

"Heeft u al geprobeerd of de hond bij haar op bed wil?"

"Dat durf ik niet, ze is zo broos...´

Ik besluit naar de kamer te gaan en ik tref de hond, die me begroet, rustig zwaaiend met zijn dikke staart.

Het is een oude labrador met een wijs hoofd.

Ik laat het bed zakken tot kniehoogte, zet mevrouw Diezen, ze heeft haar ogen dicht en lijkt te slapen, iets meer overeind en schuif haar wat opzij. Nu is er ruimte voor de hond. Een stukje boterkoek haalt James over op het bed te stappen... du moment dat James zijn poten op het bed zet doet mevrouw Diezen haar ogen open en zegt: "Nou wat gezellig, ben je daar?"

De nicht kijkt me verrast aan.

Mevrouw Diezen kan weer even vooruit.

(Project Annie)

Jannes en Kee

"Wat voor mij in mijn leven een indrukwekkende dag is geweest? Meisje ik heb er zo veel gehad. En er is ook al zoveel geschreven over van alles. Wat kan ik daar nog aan toevoegen". Mevrouw kijkt voor zich uit, we zijn even stil.

Ik vraag door, misschien iets van vroeger over uw ouders, over familie, over huisdieren?

"Huisdieren had je vroeger niet, daar deed je niet aan".

(Benieuwd naar het vervolg? Meer informatie over 'Project Annie´ kunt u verkrijgen via taalverzorger@gmail.com )

Taal verbindt mensen. Taal troost, verbeeldt, helpt. Zoveel begint en eindigt met taal.