top of page

Blijven lopen Annie!

Ze hadden nog maar net verkering toen de oorlog uitbrak. Zij (Annie) en mijn vader (Frans) waren nog erg jong. In die tijd ging je niet samenwonen, als je verkering had was het de gewoonte dat je na een poosje ging trouwen. Vader vroeg moeder toen ze 21 was. Hij was 22. Mijn moeder is van 1920, mijn vader van 1919. Ze kenden elkaar van de kerk. Moeder werkte tot haar trouwen bij de bakkerij van haar ouders. Vader werkte als schilder.

Ze trouwden uiteindelijk in 1942 er moest eerst gespaard worden voor de uitzet en dat was in de oorlog niet eenvoudig. De foto toont een jong echtpaar, wat stuurs naar de lens van de fotograaf kijkend. Toen was foto's nemen nog een zeer serieuze aangelegenheid. Er zijn ook foto's van enkele familieleden, allen op hun paasbest gekleed.


Ik ben een oorlogskind vertelt Irene, de dochter van Annie. Geboren eind 1943. Mijn ouders waren koningsgezind, vandaar mijn naam. Die was heel bewust gekozen. De oorlog werd steeds grimmiger. Mensen werden zomaar opgepakt van de ene op andere dag. Sommigen kwamen terug, anderen niet. Er kwamen razzia's, georganiseerde acties door de bezetter om mannen mee te nemen naar Duitsland. Daar werden ze ingezet in de fabrieken, gevaarlijk werk, want fabrieken werden vaak gebombardeerd. Nadat in Rotterdam bijna de gehele mannelijke bevolking tussen de 18 en 70 jaar was opgepakt besloot mijn vader dat het tijd werd onder te duiken. Hij zou naar de Noordoostpolder. Het werd Nieuwkoop. Moeder kreeg na een week een bericht via de huisarts dat vader veilig was aangekomen. Er werd een beschrijving gegeven van waar hij zat, ergens bij de Nieuwkoopse Plassen, in een schuur. Hij had niet helemaal naar de Noordoostpolder willen gaan in verband met mijn moeder... het exacte adres kreeg ze niet. Dat was te gevaarlijk. Ze heeft het destijds aan niemand verteld, men wist niet beter dat vader ergens in de polder zat.

Echter, mijn vader had geen rekening gehouden met mijn eigenwijze moeder...

Feit is dat mijn moeder zo'n 40 kilometer heen en 40 kilometer terug, naar Nieuwkoop op en neer van uit Delft, meerdere malen heeft afgelegd. Met mij erbij, in de kinderwagen. Destijds had je van die enorme kinderwagens en in de wagen was ruimte voor eten, daar was een groot gebrek aan. Ze liep deze tocht onder het mom van een bezoek aan familie. Maar we hadden daar helemaal geen familie. De eerste keer is ze vijf dagen weggebleven. Ze ging de boerenschuren af die ze tegenkwam. En vond mijn vader in een hooiberg. Mijn vader is zijn hele leven astma-patiënt gebleven... mijn moeder is haar hele leven blijven wandelen...

Feit is ook dat mijn zusjes in december 1945 zijn geboren... ze waren heel klein, en het verhaal is jaren geweest dat ze veel te vroeg geboren waren, inmiddels weten we beter...

Mijn moeder vertelde dat het enige waardoor ze dit kon doen een stem was die tegen haar zei: "Je moet lopen Annie. Lopen. Blijven lopen." Dat heeft ze gedaan. Lopen alsof haar leven ervan afhing. Dat was eigenlijk ook zo. Want dankzij de bezoeken aan mijn vader beschikte ze over eten voor mij, voor zichzelf en voor haar naaste familie.


Annie bleef tot op hoge leeftijd erg vitaal en overleed op de leeftijd van 101, in 2021. Omringd door haar drie dochters. Ze had niet voor niets al die kilometers gelopen.


Meer informatie en persoonlijke getuigenissen over de Razzia van Rotterdam vindt u onder andere hier https://www.derazziavanrotterdam.nl/ 

bottom of page